کشورهای توسعه یافته اروپای غربی، آمریکا و ژاپن واردکننده کالاهای مصرفی و نهایی هستند و صادرات به آنها منجر به رشد تولید کالاهای مصرفی و به تبع آن اشتغالزایی و توسعه اقتصادی کشورهای صادرکننده (تجربه کشورهای آسیایی از جمله چین) می گردد، اما بر خلاف این کشورها، چین واردکننده مواد خام و اولیه و صادرکننده کالاهای مصرفی و نهایی است.

پیام مهمی که امضای سند همکاری ایران و چین به اقتصاد ایران می دهد این است که روند خام فروشی یک تا دو قرن گذشته همچنان ادامه خواهد یافت.

گسترش مبادلات تجاری با چین روند استعماری و عقب ماندگی ناشی از خام فروشی یک تا دو قرن اخیر را تشدید خواهد کرد. صادرات مواد خام و اولیه و واردات کالاهای مصرفی معضلات زیر را در پی خواهد داشت.

(۱) کسب ارزش افزوده پایین و در نتیجه رشد اقتصادی پایین و بی کیفیت
(۲) درآمد ارزی پایین
(۳) کاهش مستمر اشتغال مولد و صادرات فرصت های شغلی به چین
(۴) غیرمردمی شدن اقتصاد، تشدید شکاف های اقتصادی و توزیع ناعادلانه درآمدها
(۵) تبدیل ایران به سکوی رشد صنایع چین (مانند خودروسازی)

پایان/